หลายคนรู้จักวลัยกร สมรรถกร จากผลงานภาพประกอบในวรรณกรรมซีไรท์เรื่อง ‘ความสุขของกะทิ’ ที่เขียนโดยงามพรรณ เวชชาชีวะ แต่ที่จริงแล้วเธอเคยฝากผลงานภาพประกอบเอาไว้ก่อนหน้านั้นมากมายในนิตยสาร a day ซึ่งแจ้งเกิดไว้ผ่านคอลัมน์ชวนท่องเที่ยวอย่าง ‘Going Places’
ฉันเป็นเหมือนหลายๆ คนที่หลงรักลายเส้นของเธอ เพราะมองแล้วสบายใจ มันเรียบง่าย ละมุน มีความน่ารักในตัว แต่ก็ให้มุมมองแง่คิดที่ลึกซึ้ง
เธอสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ใกล้ตัว และมองเห็นแง่งามของทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ ดอกไม้ แมว โดยเฉพาะแมวตัวโปรดที่เธอเลี้ยงอย่างเจ้ามะลิ ที่เธอเก็บเอาอิริยาบถของมันมาวาดได้อย่างน่ารักน่าชังลงในหนังสือของเธอเอง ชื่อว่า ‘ความสุขของมะลิ’ นอกจากนี้เธอก็ยังมีผลงานอีกมากมาย เช่น ‘กล่อง’, ‘บทสนทนาระหว่างฉันกับเธอ’ มาจนถึงผลงานวรรณกรรมที่เขียนโดยงามพรรณ เวชชาชีวะ อีกครั้ง นั่นก็คือ ‘โลกของมดแดงกับแตงกวา (เอยด้วย!)’
ฉันกับพี่ต้องการรู้จักกันครั้งแรกตั้งแต่สมัยฉันทำงานเป็นนักเขียนอยู่ที่นิตยสาร happening แถมเรายังมีคนรู้จักร่วมกันมากมายที่ทำงานในแวดวงศิลปะ ฉันจึงเฝ้าติดตามผลงานของเธอมาตลอด ในขณะที่เธอมักจะสนับสนุนและให้กำลังใจการทำงานของฉันอยู่ห่างๆ ด้วย ทั้งทางตรงและทางอ้อม
สำหรับทางตรง เธอเคยบอกว่า “คนเราขับเคลื่อนด้วยกำลังใจ คำชมเล็กๆมีค่าเกินกว่าที่คิด คิดอะไรในสิ่งดีต่อคนอื่นก็พูดไป มันเกิดผลดีอย่างคาดไม่ถึง แต่จริงๆแล้วคนที่เราลืมชมเชยให้กำลังใจมากที่สุดคือตัวเราเอง”
ส่วนกำลังใจทางอ้อม ก็คงเป็นการใช้ชีวิตของเธอที่อยู่ร่วมกับมะเร็งมากว่า 10 ปี ด้วยวิถีธรรมชาติ ทั้งความเป็นอยู่และการทำงาน เป็นชีวิตที่ดูรื่นรมย์เอามากๆ และนั่นสอนฉันให้เข้าใจว่าสุดท้ายแล้วความสุขก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดของชีวิต
ตั้งแต่ค้นพบว่าเป็นมะเร็งผิวหนังในวัย 37 ปี ต้องการขายบ้านที่กรุงเทพฯ และย้ายไปอยู่ปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา เพื่อหาอากาศที่ดีกว่า ทานอาหารออร์แกนิก ใช้ชีวิตออกห่างจากสารเคมี แม้กระทั่งสีน้ำที่เธอใช้วาดรูป ก็ยังเป็นสีที่ผสมขึ้นจากธรรมชาติ อย่างดอกไม้ ใบไม้ เปลือกไม้ ที่หาได้ใกล้ตัว พวกดอกกรรณิการ์ ดอกอัญชัน พริกฝรั่ง ผักปรัง เอามาบด ผสมกับน้ำร้อน และสกัดออกมาใช้เป็นสีวาดรูป ซึ่งแม้จะมีวิธีการที่ยุ่งยากกว่า แต่มันกลับสร้างเอกลักษณ์ที่สอดคล้องกับแนวทางของเธอมากขึ้นจนกลายเป็นที่จดจำ เวลามองงานภาพวาดจากสีออร์แกนิก เราจะรู้สึกละมุนเหมือนเวลาได้ทานอาหารปลอดสารเคมี
ตอนนี้ วลัยกร สมรรถกร ได้เริ่มการเดินทางครั้งใหม่อีกครั้ง เธอจากไปเมื่อเช้าวันที่ 21 พฤศจิกายน 2562 เธอไม่ได้แค่ย้ายจากกรุงเทพฯ ไปปากช่อง หรือย้ายไปจังหวัดไหน แต่เธอกำลังเดินทางไปสู่สิ่งที่สวยงามและเป็นนิรันดร์ เราเชื่อว่ามุมมองที่ดีงามจะพาเธอไปยังดินแดนที่สงบและมีความสุข เหมือนกับที่เธอเคยมอบความสุขและส่งต่อพลังงานดีๆ ให้กับแฟนผลงานภาพประกอบน่ารักๆ ของเธอทุกๆ คน
“ดอกไม้…มีวันที่เบ่งบาน เติบโต และร่วงหล่น มันคือวิถีธรรมชาติ” ต้องการเคยกล่าวไว้
ด้วยรักและอาลัย
La Vie en Road
